POCZEKALNIA

Maria

I Nagroda ex equo

Paweł Łęczuk, Warszawa

Emil Cioran opuszcza Raşinari

nie zapomnę dnia kiedy rodzice wsadzili mnie na wóz
i zawieźli do liceum w mieście to był koniec mojego pięknego snu
ruina mojego świata (Emil Cioran)

musimy jechać chłopczyku już pora
ten dom jest zbyt ciasny dla twoich globusów i map
ale pamiętaj kto cię na świat wydawał
uczył stawiania kroków i odmawiania pacierza

wielu mężczyzn silnych i prawych na drodze spotkasz
będziesz zalecał się do ślicznych i sprytnych kobiet
odkryjesz mądrość i piękno każdego miejsca
w którym się znajdziesz

pamiętaj tylko skąd się wywodzisz
inaczej po cóż byłoby opuszczać bezpieczny zakątek otulony
zapachem kwiatów kasztanowców głogów i lip
po cóż się rodzić

Zofia Mikuła, Warszawa

Matka Boleściwa patrzyła

poustawiali prycze w równej linii
zakryli okna
usiedli na taboretach

przestrach rozwiewał kotary
i sukienkę Marianny
jedną na dwa tygodnie
rozwłóczone w miesiąc z pagajem w przełyku
jak myszy wchodzili w jej ciało
wtedy niemo spadała schodami strachu

kiedy obnażoną pędzili gułagiem ulic
zabrakło kościołów i głosu Syna

znowu schody

w knajpie oparli ją o szkło
rżnęli wódkę i czystość

oni byli prawem

Jacek Rostocki, Łomianki

Niepotrzebnie pan umarł / tu zawsze tak samo

Wie pan, woda wsiąka w drogę tak jak się należy. Błoto nie stoi, i wie pan,
nie robią się te pod kałużą lodowiska. Niepotrzebnie pan umarł, tu nic się nie zmienia.
Ksiądz chodził w tym roku tą samą ulicą. Wojskowa lornetka wciąż leży na strychu.
I choć nikt wielebnego jak pan nie wyglądał, on przyszedł. Jak zawsze.

Niepotrzebnie pan umarł, tu od wojny tak samo.
Chociaż zimy teraz jakby trochę słabsze.
Na jeziorko nie można – kruchy lód, jak czasy.
A człowiek by chciał dziewczynę za rękę wziąć.
Na całe życie.

Pan zmęczony, ale przecież, tu zawsze tak samo.
Choć ogrodnicy, z Zośką lubią zabalować. Jak w zeszłym roku, zaraz po pogrzebie.
Wiem. Pan chorował i ten wypadek.
Syn – córka – syn.
Trzy przecinki dwa krzyże.
Potem grób żony. Kropka

Źle tu panu było? Mógł pan jeszcze zostać.
Upalne lato – zawsze to samo. Skowronek w górze cieszy, ostro tną komary.
Czerwone jesienie, białe zimy a potem przecież zawsze
zmartwychwstanie.

Henryk Musa

Czerwone jesienie, białę zimy - a my wciąż coś tworzymy na chwałę Wielkiej PANI POEZJI.Henryk