POCZEKALNIA

Robin Son

Silver Lake

tutejsze drzewa istnieją podwójnie
im wyżej wznoszą się w jasną próżność nieba
tym wyraźniej stoją w ciemnym lustrze wody
sójki nawołujące się krzykliwie wśród gałęzi
zdają się kołysać na dryfujących kłodach
a łabędzie drzemiące na leniwych falach
ni stąd ni zowąd gnieżdżą się w konarach

stoję przed lustrem między prawdą i iluzją
poprzez odbicie twarzy dochodzę do siebie
pamiętam dziecko zatrzymane w fotografiach
patrzę na mapę niezabliźnionych zmarszczek

w jaki sposób zjednoczyć rzecz i jej odbicie
czy drzewo musi runąć by podrapać lustro
czy jest jaskinia w której cienie znają życie
czy bez rzeczy konkretnej odbicie jest pustką

Wanda Szczypiorska

Panie Januszu! Czym żeśmy sobie zasłużyli na taki piękny wiersz, my, skromni prowincjusze?

Maria

Odpowiada mi ten egzystencjalny klimat Pańskiej poezji. Gdziekolwiek jesteśmy, nawet gdy nie ma przed nami lustra wody, przeżywamy chyba podobne dylematy. Świetny wiersz.

Robin Son

Pani Wando, prowincjusz Bruno Schulz to najwybitniejszy polski pisarz. Prowincja to jedno z najbardziej centralnych miejsc ludzkiej kreatywnosci.

Robin Son

Pani Mario, milo, ze sie podoba--musi Pani wiedziec, ze niewiele moich rzeczy podoba sie szerszym i mlodszym (wino)gronom

beata

Ujmująca wrażliwość i dociekliwość autora zawarta w interesującej formie.
Beata

Małgorzata K-N

Wiersz przyciąga swoją niekonwencjonalnością. Jest dociekaniem sensu między prawdą, a iluzją, między przeszłością, a teraźniejszością. Mądry wiersz, wzbudzający we mnie wiele uczuć, pobudzający do zamyślenia, zadumania. Mam wrażenie jednak, że jest trochę niedokończony, że brakuje mu mocniejszej puenty, ale może się mylę...?
W każdym razie gratuluję!

Henryk Musa

Sójki nawołujące się krzykliwie wśród gałęzi- przeciez to my, poeci. Stojąc przed lustrem widzimy tylko siebie? . Henryk