POCZEKALNIA

Robin Son

jeszcze raz
przeorać
ściernisko poranka
ogrzać grzbiet
pod wędrownym dukatem
słońca
a wieczorem po orce
zanurzyć pysk
w zimnej wodzie
i pić
zanim rozkołyszą się w niej
gwiazdy

Wanda Szczypiorska

To ja pochwaliłam

Maria

Ładne i bliskie. Żal że tak nie umiem Smile

Robin Son

Pani Mario, to zadna sztuka, kwestia przypadku, ktoremu sie pomaga usilnym probowaniem, czesto na darmo, a czasem sie trafi jak slepej kurze ziarno

Bartlomiej_w

Doskonaly warsztat. Czy Pan, panie Robin Son jest profesjonalnym poeta? Refleksja z pewnoscia warta jest uwagi, ale czy to jest motto, doradzany sposob na zycie, czy tez ironia, bo nie wychwycilem, jako zem profan...

A moze tak wlasnie trzeba, moze nalezy nam jedynie wygrzac sie w poludniowym sloncu, nazrec, napic i wyspac. Co tam sprawy dnia codziennego, unia brukselska, wybory, katastrofy, powodzie. Byle woda byla zimna, a trawka soczysta. Byle by pastuch nie lal kijem bez powodu.

Zeby nie bylo jak w piosence Beaty Kozidrak...

Pozdrawiam..

Maria

Ciekawy komentarz, Bartłomieju. Może się mylę, ale widać w nim, jak rzeczywistość, w której jesteśmy zanurzeni (nomen omen - powódź) wpływa na odbiór literatury.
Motto czy doradzany sposób na życie? Myślę tak - ktoś może widzieć w tym motto, ale nie jest to żadną miarą "doradzany" sposób na życie. Jeśli identyfikuję się z tym tekstem, to odczytuję go jako uchwycony (na gorącym uczynku) moment egzystencji, gdy chcielibyśmy... no właśnie, co? Mieć wreszcie spokój? Żyć w zgodzie z naturą? Odciąć się od wszelkich komplikacji tego świata, gdzie zewsząd atakują nas problemy, swoje i nie swoje. To jest taka chwila, westchnienie. Potem i tak wracamy w swoje koleiny.
Stworzyć metaforę człowieczej egzystencji poprzez perspektywę wołu, to dla mnie mistrzostwo. Tu masz, Bartłomieju, rację - doskonały warsztat.
Z poezją jest tak, że można ją interpretować na różne sposoby, odbiór jest indywidualny. Każdy może mieć rację i każdy może się mylić (zatem i ja). Wiele zależy od punktów odniesienia.
Pewne jest natomiast, że Robin Son nie jest poetą dydaktycznym, niczego nie doradza.
Cieszy, że się nam rozwija tu dyskusja. Bo ciągle tego mi brak.

Robin Son

Wiersze zyja poniekad swoim niezaleznym zyciem, rozwiedzione z autorem w momencie gdy staja sie publicznie dostepne. Wiec jesli to ma jakakolwiek wartosc, to ja jako autor rzeklbym, ze ten krotki wierszyk to afirmacja zycia, chcec by budzic sie jeszcze raz kazdego poranka by wieczorem cieszyc sie z dobrze zrobionej roboty; nawet jesli z nas woly, jest wiele za co mozemy byc wdzieczni i piekno jest do wyluskania wsrod otrebow, ot i tyle!

Maria

Jasne. Przekonuje mnie ta afirmacja życia. Choć w swoim aktualnym nastroju poszłam nieco inną ścieżką interpretacyjną. To jest chyba walor poezji, że potrafi być wieloznaczna.

Małgorzata K-N

Ciekawy utwór. Los podzielany przez wielu zaharowanych ludzi wsi, którzy mimo przeogromnej pracy w wielu przypadkach nie korzystają z uroków życia. Niektórych nie stać albo nie mają organizacyjnych możliwości, by ruszyć poza swoje miejsce zamieszkania. Takie ludzkie woły robocze... Dopóki żyją...

Henryk Musa

To prawda, wiersz żyja swoim zyciem. Czy my nie przeorywujemy swoje ściernisko poranka / swego istnienia/ by tworzyc dla dobra innych? A poezja rodzi się w afirmacji życia, naszych wewnętrznych przeżyć, naszej oceny świata, zacowań, postępowań ludzi? poezja zawsze wieloznaczna, pokazuje nam swe drogi, ale odczytać musimy je sami. Henryk